The Handmaid's Tale: Ανατριχιαστικά επίκαιρο, εξοργιστικά υπέροχο

Το "Handmaid's Tale" γράφτηκε το 1985 από τη Margaret Atwood και μεταφέρθηκε στις οθόνες μας, από τον Bruce Miller (του "the 100"), τον Απρίλιο του 2017, μάλλον για να μας υπενθυμίσει πόσο επίκαιρη μπορεί να γίνει μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας, μια εικοσαετία μετά τη δημιουργία της. Την εποχή της εκλογής του Τραμπ, της ανόδου της ακροδεξιάς, του συντηρητισμού και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, αυτή η σειρά είναι σα να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γυναίκας.

Το "Handmaid's Tale" μας μεταφέρει σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα στις ΗΠΑ στο κοντινό μέλλον και αφηγείται την ιστορία μέσα από τα μάτια της June (τώρα πια Offred ), μιας γυναίκας που από σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη, φεμινίστρια, μετατράπηκε σε μια από τις πολλές "υπηρέτριες" του νέου αμερικανικού κράτους, του Gilead. Η ιστορία ξεκινά λίγο πιο πριν: ο πλανήτης υποφέρει από ακραία υπογεννητικότητα, λόγω της μόλυνσης και της καταστροφής του περιβάλλοντος. Οι περισσότερες γυναίκες δε συλλαμβάνουν καν, αποβάλουν κατά την κύηση και τα περισσότερα μωρά που εν τέλει γεννιούνται, πεθαίνουν σχεδόν αμέσως. Σ' αυτό το περιβάλλον, ακραία φασιστικές και θεοκρατικές αντιλήψεις αρχίζουν να κερδίζουν έδαφος, στη λογική του "ο θεός μας τιμωρεί γιατί οι γυναίκες είναι αμαρτωλές", ενώ οι ομάδες που τις υποκινούν βρίσκουν χώρο στις θέσεις εξουσίας. Σταδιακά, με την απειλή της τρομοκρατίας, οι δημοκρατικές ελευθερίες αφαιρούνται από τους πολίτες, ώσπου που σε ένα κρεσέντο αυταρχισμού που θα ζήλευε μέχρι και ο Χίτλερ, οι γυναίκες απολύονται από τις δουλειές τους, οι περιουσίες τους δεσμεύονται και καταλήγουν νομικά κτήματα των αντρών. Οι ΗΠΑ έγιναν Gilead, υπό το καθεστώς μια δικτατορίας εμπνευσμένης απο την Παλαιά Διαθήκη.

Οι γυναίκες χωρίζονται σε κατηγορίες. Όλες όσες είναι γόνιμες, γίνονται "υπηρέτριες", σκλάβες του σεξ, μηχανές αναπαραγωγής για τους αφέντες, σε μια νοσηρή μηνιαία τελετή (κατά την οποία διαβάζονται εδάφια από την Παλαιά Διαθήκη), στην οποία υφίστανται το βιασμό του "διοικητή", παρουσία της γυναίκας του, που θα μεγαλώσει και το παιδί, αν αυτό γεννηθεί. Όσες δε μπορούν να υπηρετήσουν αυτόν τον "ιερό σκοπό", αλλά είναι υπάκουες, έχουν θέση στα νοικοκυριά των σπιτιών των διοικητών ως μαγείρισσες και καθαρίστριες. Αυτές, από την άλλη, που κατείχαν θέσεις εξουσίας ή κοινωνικού prestige, οι πολύ μορφωμένες ή οι ανυπάκουες, όσες δε συμμορφώθηκαν στα νέα δεδομένα , εκπορνεύονται για να εξυπηρετούν τις άρρωστες διαθέσεις των βαθιά θρησκευόμενων ανδρών του καθεστώτος. Οι ομοφυλόφυλες ή αυτές που καταδικάστηκαν για κάποιο "έγκλημα" στέλνονται στις λεγόμενες αποικίες να καθαρίζουν τοξικά απόβλητα, δηλαδή στο θάνατό τους.

Η June (Elisabeth Moss), μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια απόδρασης με τον άντρα και την κόρη της, καταλήγει "υπηρέτρια" στο σπίτι του διοικητή Waterford (Joseph Fiennes) και της γυναίκας του (Yvonne Strahovski), η οποία ήταν μια από τους εμπνευστές της νέας αυτής κοινωνίας. Ζει εκεί, υπακούει, τις περισσότερες φορές σκύβει το κεφάλι, προσπαθεί να διατηρήσει τα λογικά της και ψάχνει τρόπο να ξεφύγει από όλη αυτήν την παράνοια που την κρατάει μακριά από την οικογένειά της. Ταυτόχρονα, η σειρά μας ταξιδεύει στην προηγούμενη ζωή της June, σε έναν κόσμο που μοιάζει πολύ με τον δικό μας και δημιουργεί στο θεατή ακόμα μεγαλύτερο τρόμο για το πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα.

Στο Gilead, το καθεστώς έχει μάτια παντού. Τα τσιράκια των κυβερνώντων βρίσκονται σε κάθε σπίτι, σε κάθε γωνιά, σε κάθε κίνηση των φυλακισμένων γυναικών. Τίποτα δε μένει κρυφό. Οι "υπηρέτριες" υποχρεούνται να πηγαίνουν για ψώνια δυο-δυο, ώστε η μία να καταδώσει την άλλη αν ακούσει κάτι περίεργο. Οι αντιφρονούντες δολοφονούνται με απαγχονισμό στο τείχος και σχεδόν κάθε απόπειρα απόδρασης καταλήγει σε αποτυχία. Όμως, σ' αυτή τη νέα χώρα, η ρύποι μειώθηκαν δραστικά, ενέργεια εξοικονομείται σε μεγάλο ποσοστό, η υπογεννητικότητα καταπολεμάται και άλλες χώρες αρχίζουν να εκφράζουν ενδιαφέρον για τις πρακτικές των Διοικητών. Οι "υπηρέτριες" είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας, αυτές που θα γεννήσουν τα παιδιά της κοινωνικής και πολιτικής ελίτ, είναι απαραίτητες, δε μπορούν και δεν πρέπει να ξεφύγουν. 

Το Handmaid's Tale είναι ένα δράμα πραγματικά αποπνικτικό. Οι σκηνές σε

εξοργίζουν, η εξέλιξη της ιστορίας σου δημιουργεί ειλικρινά αισθήματα μίσους για τους διοικητές και τις γυναίκες τους. Από την άλλη, όμως, σε κάνει να πιστεύεις ότι η ελπίδα υπάρχει ακόμα και στα πιο σκοτεινά μέρη, εκεί που δε μπαίνει ούτε μια χαραμάδα φωτός. Είναι απίστευτα δυνατή ιστορία, που συμπληρώνεται από υποδειγματική σκηνοθεσία και εξαιρετικές ερμηνείες. Τα κοντινά πλάνα στους πρωταγωνιστές που βγάζουν στην επιφάνεια τα αντικρουόμενα συναισθήματα "υπηρετριών" και αφεντάδων, αλλά και τα μακρινά, αυτά που σου δημιουργούν μια συνεχή αίσθηση ότι οι γυναίκες αυτές παρακολουθούνται κάθε στιγμή, δένονται με μια υπέροχη Moss, που μόνο τα μάτια της αρκούν για να περιγράψουν την οργή της. Φυσικά, ο έμπειρος Fiennes (που όλες θα μισήσετε) και η τηλεοπτική σύζυγος Strahovski, όπως δεν την είχαμε συνηθίσει, δίνουν πνοή στο εξαίρετο, αυτό, δράμα. Αξίζει να αναφερθώ στην έκπληξη της σειράς, Alexis Blendel (από τις καλύτερες ερμηνείες της σειράς) και στην πάντα τρομακτική Ann Dowd, ως θεία Λύντια. Το

κερασάκι στην τούρτα, η μουσική που άλλοτε θλιμμένη και άλλοτε εύθυμη πιάνει ,πραγματικά, τον παλμό κάθε σκηνής.

Συνοψίζοντας, η καλύτερη σειρά του 2017. Αργό μα σε καμιά περίπτωση βαρετό, σκληρό και ιδιαίτερα καλογυρισμένο δράμα, που έπεσε στις οθόνες μας κάνοντας τεράστιο θόρυβο. Σαφείς οι αιχμές για τη θρησκεία και το μισογυνιστικό της ρόλο και κυρίως για την πατριαρχεία, την οποία παρουσιάζει σαν ένα δηλητήριο που πολλές φορές δηλητηριάζει και τα ίδια τα θύματα, τις γυναίκες (βλέπε τις συζύγους των διοικητών). Το πιο περίεργο, όμως, απ' όλα, είναι ότι βλέποντας αυτόν τον εξωπραγματικό κόσμο, πολλές  φορές έχεις την εντύπωση ότι πολλά μοιάζουν τόσο οικεία, ότι αυτό το "μακρινό μέλλον" δεν είναι δα και τόσο μακρινό. Και αυτό είναι που κάνει το Handmaid's tale τη σειρά της χρονιάς. Τόσο τρομακτικό όσο και υπέροχο, μια εξαίρετη φεμινιστική ιστορία επιβίωσης.

10 επεισόδια της πρώτης σεζόν έχουν ήδη κυκλοφορήσει και τον Απρίλιο περιμένουμε εναγωνίως τη δεύτερη σεζόν με τον ελπιδοφόρο τίτλο "We will bear no more".

Δες την χωρίς δεύτερη σκέψη και πες μας τη γνώμη σου!

Πάρε και μια γεύση απ' το trailer εδώ

από freekoulo