Μερικούς μήνες πριν, αντιμετώπισα ένα πρόβλημα υγείας που με ταλαιπώρησε ιδιαίτερα. Έμοιαζε πρόβλημα αλλεργικής φύσεως και αυτό ακριβώς έκανε την διάγνωση της αιτιολογίας του αρκετά δύσκολη. Οι δερματολόγοι που επισκέφτηκα, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα με διάφορους τρόπους, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα κατά το οποίο τα συμπτώματα δεν υποχωρούσαν, η οικογενειακή υστερία, με οδήγησε στον ομοιοπαθητικό της πόλης μου, ο οποίος μάλιστα θεωρείται ένας από τους καλύτερους στη βόρεια Ελλάδα. Μιας και είμαι άνθρωπος που εμπιστεύεται σχεδόν τυφλά την επιστήμη, η δυσαρέσκεια και η καχυποψία μου γι' αυτή μου την επίσκεψη είχαν χτυπήσει κόκκινα. Παρόλα αυτά, και έχοντας ήδη αποφασίσει ότι ο μόνος λόγος αυτής μου της κίνησης ήταν για να κατευνάσω τις οικογενειακές ανησυχίες, άκουσα προσεκτικά. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ομοιοπαθητικό (και μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του), η κλασσική ιατρική δε μπορεί να λύσει τίποτα. Αυτό που κάνει, είναι να αντιμετωπίζει προσωρινά τα προβλήματα μέχρι αυτά να ξαναγυρίσουν κάποια άλλη στιγμή, με την ίδια ή με διαφορετική συμπτωματολογία. Ταυτόχρονα, φαίνεται πως για τα προβλήματα υγείας, δεν υπάρχει οργανική αιτιολογία, μόνο ψυχολογική και κάποιου είδους ενεργειακή και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ο ομοιοπαθητικός, λοιπόν, μου ανέλυσε για περίπου ένα 20λεπτο, αφού με έβαλε να του κάνω μια ανασκόπηση του τελευταίου χρόνου της ζωής μου, πως το πρόβλημα μου, εφόσον σχετίζεται με το δέρμα, έχει να κάνει με τις σχέσεις μου με την οικογένεια και το στενό μου κοινωνικό κύκλο. Με άλλα λόγια, κάποιου είδους δυσαρέσκεια για πρόσωπα πολύ κοντινά μου, η οποία δεν εκδηλώθηκε όπως έπρεπε, δημιούργησε όλα αυτά τα δερματικά συμπτώματα, τα οποία αρνούνταν να υποχωρήσουν. Δε χρειάζεται καν να πω, ότι φεύγοντας από το γραφείο του παραπάνω κυρίου, είχα αποφασίσει ήδη ότι δεν επρόκειτο να ακουμπήσω τα σκευάσματα τα οποία μου έδωσε, τα οποία, μάλιστα έπρεπε να μείνουν μακριά από κινητά τηλέφωνα "για να μην τα αποδυναμώσει η ακτινοβολία". Το μισάωρο αυτό, μου στοίχισε 80 ευρώ χωρίς απόδειξη και θα μου στοίχιζε 110 με απόδειξη, περίπου δηλαδή 3 επισκέψεις σε έναν γιατρό που έχει φάει τη ζωή του στα μεταπτυχιακά και τα συνέδρια. Για να μη σας αφήσω σε αγωνία, στο πρόβλημα της υγείας μου, βρέθηκε λύση μερικές μέρες αργότερα από έναν παθολόγο, ο οποίος διέγνωσε ότι παρόλο που τα συμπτώματα εκφράζονταν δερματικά, η πραγματική αιτιολογία είχε να κάνει με κάτι εντελώς διαφορετικό.
Στην επιστήμη, όμως, οι προσωπικές εμπειρίες είναι κάτι το ανούσιο. Όπως εγώ, βάσει της προσωπικής μου εμπειρίας, ισχυρίζομαι ότι η ομοιοπαθητική είναι απάτη και πολλές φορές επικίνδυνη (πρόσφατα έμαθα ότι βρέφος πέθανε γιατί η μητέρα του αποφάσισε να αντιμετωπίσει την ωτίτιδά του με ομοιοπαθητικά σκευάσματα), έτσι και κάποιος άλλος μπορεί εύκολα να πει ότι η ομοιοπαθητική τον έχει βοηθήσει. Ας δούμε, λοιπόν, όλη αυτή την ιστορία μέσα από αντικειμενικούς παράγοντες:
Η ομοιοπαθητική επινοήθηκε το 1796 από τον Γερμανό Samuel Hahnemann και βασίστηκε στη θεωρία των ομοίων, δηλαδή στο αξίωμα "τα όμοια θεραπεύονται με όμοια". Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, αν ένα άτομο παρουσιάσει αλλεργική αντίδραση πχ στην πενικιλίνη, μια μικρή δόση πενικιλίνης είναι αυτή που θα τον θεραπεύσει στη συνέχεια. Ο Hahnemann παρουσίασε την παραπάνω θεωρία ως απάντηση σε αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε "μιάσματα", δηλαδή μολυσματικά στοιχεία που αποτελούν τη βάση για όλα τα χρόνια νοσήματα. Η ψώρα για παράδειγμα, ένα από τα τρία βασικά "μιάσματα" που επινόησε, ευθύνεται βάσει της θεωρίας του, για όλα τα δερματικά νοσήματα που εμπεριέχουν φαγούρα. Παράλληλα, πίστευε πως η ψώρα ευθύνεται για νοσήματα όπως ο ίκτερος, ο καταρράχτης, η επιληψία και η κώφωση. Τα "μιάσματα", που σύμφωνα με τον ίδιο ήταν μέρος του "βιοτικού συνόλου", εξέφραζαν την απόρριψη του στην κλασσική θεώρηση ότι η αρρώστια αποτελεί ξένο σώμα.
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δημιουργούνται ως εξής: η δραστική ουσία διαλύεται σε νερό ή αλκοόλη, ανακινείται καλά και ακολουθεί κρούση του σκευάσματος πάνω σε ένα ελαστικό σώμα. Η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται έως ότου η δραστική ουσία να διαλυθεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα σκευάσματα που έφτιαχνε ο πατέρας της ομοιοπαθητικής αποτελούνταν από δραστική ουσία σε αναλογία 1 προς 1030 . Για να αναλογιστούμε αυτό το νούμερο, ας σκεφτούμε ότι το σκεύασμα είναι μια μπάλα νερού ίσης μάζας με τον ήλιο. Τότε, η δραστική ουσία μέσα σ' αυτή τη μπάλα, είναι περίπου ένα λίτρο νερού, ουσιαστικά ανύπαρκτη! Στα σύγχρονα ομοιοπαθητικά σκευάσματα υπάρχουν διάφορες κλίμακες που διαφοροποιούν την περιεκτικότητα (πάντα μιλάμε, όμως, για τέτοια υπερφυσικά μεγέθη), με το Oscillococcinum, σκεύασμα για τη γρίπη, να περιέχει δραστική ουσία σε αναλογία 1 προς 10400 !!! Το πιο εξωφρενικό, όμως, απ' όλα είναι ότι η ομοιοπαθητική ισχυρίζεται ότι όσο πιο διαλυμένη είναι η δραστική ουσία, τόσο πιο αποτελεσματικό είναι και το σκεύασμα και ταυτόχρονα ότι δεν είναι η δραστική ουσία αυτή που στην ουσία θεραπεύει τον ασθενή, αλλά κάποιου είδους "ενέργεια"(paranormal alert!), η οποία εκλύεται στο εσωτερικό του σκευάσματος. Κοινή λογική; Καμία.
"Η ομοιοπαθητική λειτουργεί"
Εκατοντάδες επιστημονικές έρευνες, μέχρι σήμερα, έχουν αποδείξει πως είναι αδύνατο τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα να λειτουργούν θετικά, όχι μόνο γιατί αμφισβητείται η θεωρία των ομοίων, αλλά κυρίως γιατί, ουσιαστικά, ακόμα και αυτή η αμφιλεγόμενη δραστική ουσία που χρησιμοποιείται, δεν υπάρχει. Είναι τόσο χαμηλή η συγκέντρωσή της στο σκεύασμα που ο ασθενής είναι σα να πίνει νερό, σκέτο νερό. Από την άλλη, η ίδια η ομοιοπαθητική ισχυρίζεται πως δεν καταπολεμά την αιτιολογία, αλλά δρα "ολιστικά", δυναμώνει τον οργανισμό και ταυτόχρονα το σκεύασμα "συντονίζεται" με το σώμα για να απαντήσουν από κοινού σ' αυτό που του επιτίθεται. Με άλλα λόγια, σε μία απλή γρίπη ο οργανισμός απαντά με πυρετό, καταρροή και βήχα. Η ομοιοπαθητική υποτίθεται πως ενισχύει τις αμυντικές δυνάμεις του οργανισμού για να καταπολεμήσει τη γρίπη, χωρίς ποτέ να εξηγεί με ποιο τρόπο το καταφέρνει.
Το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Ιατρικής Έρευνας της Αυστραλίας γράφει το 2015, μετά από ενδελεχείς έρευνες και πειράματα: "Από τις έρευνες που εξετάστηκαν, καμία καλοσχεδιασμένη έρευνα με αρκετούς συμμετέχοντες δεν βρήκε ότι η ομοιοπαθητική προκαλεί βελτίωση της υγείας με διαφορετικό τρόπο από το φαινόμενο placebo ή ότι έχει εφάμιλλη δράση με κάποια άλλη φαρμακευτική ουσία" (περισσότερα εδώ), ενώ το Φεβρουάριο του 2017, η Ρωσική Ακαδημία Επιστημών ενημερώνει με υπόμνημα: "Το εν λόγω υπόμνημα από την Επιτροπή Ψευδοεπιστημών και Έρευνας για Απάτες της Ρώσικης Ακαδημίας Επιστημών ανακοινώνει ότι η αγωγή με πολύ μικρές συγκεντρώσεις διαφόρων ουσιών, όπως χρησιμοποιούνται στη πρακτική της ομοιοπαθητικής, δεν έχει καμία επιστημονική βάση. Αυτό το συμπέρασμα βασίστηκε στην ενδελεχή μελέτη επιστημονικών μελετών, κλινικών δοκιμών και μετα-αναλύσεων. Τα δεδομένα από διαφορετικά επιστημονικά πεδία – τα οποία εκτείνονται από τα αποτελέσματα κλινικών δοκιμών μέχρι σύγχρονες υποθέσεις για την δομή της ύλης, χημικές αρχές σχετικά με διαμοριακές αλληλεπιδράσεις μέχρι και την ανθρώπινη φυσιολογία – δίνουν τη δυνατότητα σε αυτή την επιτροπή να δηλώσει σε αυτό το υπόμνημα ότι οι θεωρητικές αρχές της ομοιοπαθητικής δεν έχουν καμία επιστημονική σημασία ενώ οι ομοιοπαθητικές μέθοδοι διάγνωσης και οι τεχνικές θεραπείας αποτελούν ψευδοεπιστήμη και δε λειτουργούν".
Στις ΗΠΑ, οι εταιρίες που κατασκευάζουν ομοιοπαθητικά σκευάσματα, υποχρεούνται βάσει νόμου να αναγράφουν σε αυτά: "Δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη ότι το παρόν προϊόν λειτουργεί" (διάβασε εδώ). Με άλλα λόγια, όλα τα επιστημονικά ευρήματα μέχρι σήμερα δεν παραθέτουν κανένα βάσιμο στοιχείο ότι η ομοιοπαθητική λειτουργεί θεραπευτικά. Αντίθετα, αποδεικνύουν ότι τα θετικά της αποτελέσματα, σε πολλές περιπτώσεις, αφορούν στην ψυχολογική ανταπόκριση του ασθενούς, δρουν δηλαδή ως placebo, αλλά και σε άλλους οργανικούς παράγοντες, αφού στη διαδικασία της ομοιοπαθητικής χρειάζεται πολύ περισσότερος χρόνος απ' όσον χρησιμοποιεί, για τη θεραπεία των ίδιων περιπτώσεων, η κλασσική ιατρική.
"Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα δεν προκαλούν παρενέργειες"
Αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιείται ευρέως από τους λάτρεις των εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας. Η αλήθεια είναι, φυσικά, πως τα περισσότερα φάρμακα μπορούν να προκαλέσουν πολλές παρενέργειες, οι οποίες αναγράφονται και στις οδηγίες στο εσωτερικό τους. Η λάθος χρήση των φαρμάκων, επίσης, μπορεί να έχει ακόμα και ολέθρια αποτελέσματα. Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα, προφανώς, και δε δημιουργούν παρενέργειες αφού όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η κατανάλωσή τους αντιστοιχεί στην κατανάλωση νερού. Απουσία δραστικής ουσίας σημαίνει και απουσία παρενεργειών. Ας δούμε, όμως, την ουσία. Πέραν του γεγονότος ότι ο ασθενής ταλαιπωρείται ανούσια χρησιμοποιώντας την ομοιοπαθητική σε περιπτώσεις που θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα του άμεσα με την κλασσική ιατρική, σε σοβαρές και επικίνδυνες ασθένειες, η ομοιοπαθητική μπορεί να αποβεί μοιραία, όπως προειδοποιεί και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Το ίδιο επικίνδυνη είναι και για τις ευπαθείς ομάδες.
Σε όλα αυτά υπάρχει ένα ενδιαφέρον. Η εποχή μας εμπεριέχει απίστευτες αντιφάσεις. Το κοινωνικό σύνολο, πιο μορφωμένο από ποτέ, αμφισβητεί την επιστήμη και ταυτόχρονα επιστρέφει σε τάσεις που ανήκουν σε άλλες εποχές, σε μεθόδους που ακόμα και όταν εμφανίστηκαν, αποδομήθηκαν, απουσία των επιστημονικών μέσων της σύγχρονης εποχής. Για ποιο λόγο; Η επιστήμη μας πρόδωσε ή εξυπηρετεί συμφέροντα; Μήπως "επιστρέφουμε στη φύση" αρνούμενοι ό,τι περιέχει "χημεία"; Η ζωή μας είναι χημεία. Ο κόσμος μας είναι χημεία. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι χημεία. Η επιστήμη είναι αυτή που μας βοηθάει να κατανοήσουμε όλα τα παραπάνω. "Η γέννηση της επιστήμης", είχε πει κάποτε ο Thomas Huxley (Άγγλος βιολόγος του 19ου αιώνα), "σήμανε το θάνατο της δεισιδαιμονίας". Δυστυχώς, είχε άδικο.
από freekoulo
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου