Ο τρόμος μιας όμορφης εποχής

Ααχ! Λονδίνο… μια υπέροχη μεγαλούπολη! Ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα αστικά κέντρα του κόσμου! Ποιος δε θα ήθελε να το επισκευτεί?

Ιδιαίτερα η βικτωριανή εποχή έχει γίνει αφορμή για πολλά βιβλία και ταινίες. Ακόμα και σήμερα οι Λονδρέζοι επενδύουν σε τουριστικές ατραξιόν με αυτή τη θεματολογία. Τι είναι όμως αυτό που τραβάει σε εκείνη την εποχή, στα μέσα του 19^ου έως τις αρχές του 20^ου αιώνα? Η αστική ανάπτυξη? Τα φαντασμαγορικά ρούχα? Οι άμαξες? Δεν ξέρω ακριβώς, πάντως το κομμάτι των μύθων- θρύλων, αλλά και των πραγματικών γεγονότων, είναι, κατά τη γνώμη μου, κάτι που τραβάει την προσοχή! Προσπερνάει την ομορφιά των αστικών στάνταρτς, και πολλές φορές μας φανερώνει τις δυσκολίες, τα εγκλήματα, την ωμή βία και τον παραλογισμό που υπήρχε! Θα διαβάσετε, λοιπόν, παρακάτω για κάποιους μύθους αλλά και για κάποια πραγματικά γεγονότα που σημάδεψαν εκείνη την εποχή!

1.       Τζάκ ο Αντεροβγάλτης (Jack the Ripper): δε θα μπορούσε να μην είναι Νο 1 στη λίστα. Ο Τζάκ, του οποίου η ταυτότητα ήταν άγνωστη μέχρι πρόσφατα, αποτέλεσε τον φόβο και τον τρόμο των γυναικών. Η φτώχια που ανάγκαζε πολλές γυναίκες της εποχής να δουλεύουν ως πόρνες, τις έκανε να εκτίθενται βραδινές ώρες. Αυτό αποτέλεσε σημείο έλξης για τον μανιακό δολοφόνο που ξεκοίλιαζε και ακρωτηρίαζε τα θύματά του με χειρουργική ακρίβεια, κάτι που παραξένευε τη Σκότλαντ Γιάρντ. Ο αριθμός των θυμάτων που άφησε πίσω του λέγεται ότι είναι τουλάχιστον 5. Ο Τζάκ δε βρέθηκε ποτέ για να δικαστεί (αν και πολλοί βγήκαν να αυτοαποκαλεστούν ως Τζακ) και γύρω από το όνομά  του έχουν γραφτεί πολλά βιβλία και έχουν γυριστεί πολλές ταινίες.  Παρόλα αυτά, το 2014 μία ανακοίνωση ονομάτιζε τον  Πολωνό Άαρον Κοσμίνσκι ως τον μανιακό αυτόν δολοφόνο. Η ανακοίνωση αυτή έχει αναθεωρηθεί μέχρι σήμερα.

2.       Στραγγαλισμοί: 1862 και ο λαός του Λονδίνου τρομοκρατείται στο άκουσμα των φόνων από στραγγαλισμό. Ο αριθμός των θυμάτων αυξανόταν όλο ένα και περισσότερο, ανάμεσά τους και ένα μέλος του κοινοβουλίου. Ο πανικός έχει υιοθετηθεί από όλους και έτσι αποφασίζεται νόμος για τους στραγγαλιστές, ο οποίος επανέφερε σωματική τιμωρία για ένοπλη ή βίαιη ληστεία, και το 1864 το νόμο περί Υποτέλειας ποινικού, που έκανε υποχρεωτική την αστυνομική επιτήρηση των αδειούχων εγκληματιών.

3.       Σουίνι Τοντ (Sweeney Todd): ο φονικός κουρέας. Ο Σουίνι Τοντ δεν υπήρξε ποτέ, ευτυχώς για πολύ κόσμο. Αποτέλεσε φανταστικό χαρακτήρα αγνώστου δημιουργού. Ο θρύλος αναφέρεται σε έναν κουρέα, ο οποίος έμενε στην οδό Φλιτ, και δολοφονούσε τα θύματά του κόβοντάς τους το λαιμό. Ύστερα η συνεργός του, Νέλι Λόβετ, που ήταν και τρελά ερωτευμένη μαζί του, έβρισκε «τζάμπα κρέας» για τις κρεατόπιτες που έφτιαχνε στο φούρνο της. Πίσω από τους μαζικούς φόνους, όμως, κρύβεται η θλιβερή ιστορία του Τοντ, που έχασε την οικογένειά του από τη ζήλια του δικαστή Τέρπιν. Ύστερα από 15 χρόνια φυλακής εκείνος γυρίζει όχι για να ξαναφτιάξει την οικογένειά του, αλλά για να εκδικηθεί. Η ιστορία, αρχικά, εκδιδόταν σε μέρη. Το πρώτο μέρος της δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 1846. Κατά το 1847-1848, δημοσιεύτηκε μία άλλη, μακροσκελής σειρά, αποτελούμενη από 92 επεισόδια. Το 1850 εκδόθηκε σε μορφή βιβλίου με τον υπότιτλο «Ο κουρέας της οδού Φλιτ, ένα εσωτερικό ρομάντζο», έκτασης 732 σελίδων.

4.       Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ: η ιστορία που δημιούργησε ο Όσκερ Ουάιλντ και ξεσήκωσε το Λονδίνο το 1890. Ο Ουάιλντ κατηγορήθηκε για ανηθικότητα και κατακρίθηκε για τον χαρακτήρα του αυτόν. Ο Ντόριαν Γκρέυ είναι ένας πανέμορφος νέος που ζει στο Λονδίνο. Ο Μπάζιλ Χόλγουορντ καλείται να του φτιάξει το πορτρέτο και μαγεύεται από το κάλος του. Σύντομα ο Ντόριαν γνωρίζει τον Λόρδος Χένρυ και πουλά την ψυχή του, ώστε ο χρόνος να μη σβήσει την ομορφιά από πάνω του. Το φημισμένο του πορτρέτο θα είναι αυτό που θα γερνά αντί γι΄ αυτόν και θα του επισημαίνει κάθε φορά τον αντίκτυπο της κολασμένης ζωής του.

Προφανώς οι θρύλοι της Αγγλίας δε περιορίζονται μόνο στη βικτωριανή εποχή. Ένα σορό άλλες ιστορίες, όπως αυτή του Γκάι Φωκς, αλλά και το κυνήγι των μαγισσών τρομοκρατούσαν και γοήτευαν Λονδρέζους και μη. Το σίγουρο είναι ότι μελετώντας όλες αυτές τις ιστορίες, είτε είναι αληθινές, είτε όχι, ταξιδεύουμε σε μία άλλη εποχή και βγάζουμε συμπεράσματα γι΄ αυτήν. Πολλά από αυτά που συναντάμε είναι κοινά σημεία με το σήμερα. Αυτό, παρόλα αυτά, δεν χρειάζεται να μας τρομοκρατεί, αλλά να μας εμπνέει.

                                                                                              από nutcracker