Φέρνοντας στο μυαλό τον αντίστοιχο τίτλο του βιβλίου του Ρηγόπουλου και έπειτα από την επαφή μου εδώ και ένα μήνα με τους ασθενείς της Ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου της πόλης έφτασα να αναρωτιέμαι: Πόσο εύκολα κ' ελαφρά τη καρδία ''βαφτίζουμε'' έναν άνθρωπο τρελό...? Πολύ εύκολα σου λέω εγώ! Έχουμε σκεφτεί όμως ποτέ και την απέναντι πλευρά ? Βάλαμε ποτέ έστω και νοητά τον εαυτό μας στη θέση του ανθρώπου αυτού προσπαθώντας να κατανοήσουμε έστω και ελάχιστα αυτό που βιώνει μέσα του? Οι περισσότεροι μάλλον όχι...Πάλι με συνεπήρε το συναίσθημα...ας το πάρουμε αλλιώς λοιπόν. Απ'οτι καταλάβατε θα αναφερθώ στο κοινωνικό στίγμα που διαμορφώνεται απέναντι στα άτομα που πάσχουν από κάποια ψυχιατρική διαταραχή. Υπολογίζεται ότι 1 στα 4 άτομα παγκοσμίως θα εμφανίσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους κάποιας μορφής ψυχική νόσο. Διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό δεν νομίζετε ? Πόσα όμως από αυτά τα άτομα θα αναζητήσουν βοήθεια και θεραπεία ? Φαίνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των ατόμων δεν απευθύνονται σε κάποιον ειδικό ακριβώς γιατί φοβούνται τις συνέπειες του κοινωνικού στιγματισμού, την ''ταμπέλα του τρελού '', τη ''ρετσινιά''. Το ξέρω είναι ωμοί οι χαρακτηρισμοί αλλά η κοινωνία έτσι σκέφτεται. Είναι βαθιά ριζωμένες οι προκαταλήψεις, γιατί η κοινωνία μας ότι φοβάται ότι απειλεί τη συνοχή και την ''κανονικότητά'' της το γελιοποιεί και το περιθωριοποιεί. Αυτή η περιθωριοποίηση μπορεί να λάβει τη μορφή είτε λεκτικής βίας είτε παραγκωνιστικής συμπεριφοράς δημιουργώντας έτσι στο άτομο το αίσθημα ότι είναι ''άχρηστος'', ότι είναι ο ''προβληματικός'' της υπόθεσης. Ακόμα να σκεφτούμε ότι το άτομο πέραν του βάρους των συμπτωμάτων της ασθένειας του,η οποία και μεταβάλλει συθέμελα τη ψυχοσυναισθηματική του ισορροπία έρχεται αντιμέτωπο και με τον αυτοστιγματισμό που ο ίδιος δημιουργεί στον εαυτό του από την εσωτερίκευση των απαξιωτικών συμπεριφορών που λαμβάνει από τους γύρω του, με αποτέλεσμα να αποσύρεται όλο και περισσότερο. Και κάτι άλλο...πόσο βολικό σκέφτεται κανείς είναι να εισάγεις σαν κοινωνία στις δομές σου ανθρώπους με σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή ή κατάθλιψη...? Πόσο ''παραγωγικοί'' θα είναι? Και αν είναι επικίνδυνοι ή επιθετικοί? Ενα σωρό στοιβαγμένα στερεότυπα που αν ψάξουμε λίγο παραπάνω σχετικά με τη φύση των νοσημάτων αυτών θα δούμε ότι μια μεγάλη μερίδα των ατόμων αυτών από τη στιγμή που λαμβάνουν συστηματικά την φαρμακευτική αγωγή τους και την κατάλληλη υποστήριξη όχι μόνο δεν είναι επιθετικοί αλλά μπορούν σε έναν αρκετά ικανοποιητικό βαθμό να επανέλθουν στις μέχρι πρότεινος συνθήκες ζωής και τις δραστηριότητές τους ενώ φαίνεται ότι σταδιακά μειώνονται και οι εξάρσεις των συμπτωμάτων τους. Λαμβάνοντας υπόψην όλα αυτά θέτω ένα τελευταίο ερώτημα και κλέινω: Μήπως η αρνητική στάση μας πηγάζει λίγο βαθύτερα....από εμάς τους ίδοιους και από τους φόβους μας για τις ίδιες τις δικές μας νευρώσεις ?
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου